Kadına yönelik şiddetin hem kişisel hem de toplumsal bakış açılarında nasıl bir yol katettiğini anlatan bir manifesto onunkisi.
Sadece Türk kadınların değil Kürt, Ermeni, Arap kadınların ve daha nicelerinin parçası olduğu bu çok kimlikli hareketi sadece “Türk” olarak resmetmenin kendisi de bir şiddet.
Arendt’in “korkunç olanın sadece saçma değil, düpedüz komik de olabileceğini anlayacak kadar aklı başında” olmak gerektiğini yazdığı zamandan yarım yüzyıl sonra…
Modern mimarlık başka hiçbir şeyle olmadığı kadar sağlık girişimiyle ilişkili.
Bir deneyim olarak eğlence, sıradan ve normatif yaşam akışı dışında bir deneyim alanına dönüştüğünde parti ve partilemenin özgürleştirici muhalif karakteri ortaya çıkar.
Eylül Çekiç, Mamut Art Project’te sergilenen “İrem” isimli video çalışmasını ve sanat pratiğini anlatıyor.
Selda Öztürk göçmen kadınların savaş ve müzik deneyimlerini anlatıyor.
Kuşları anlatıcısı belleyen iki iş de, tarihin göze ilişmeyen gerçekliklerinden kimlerine dokunuyor anlatıcılarının zaman ve mekânı aşan tanıklığıyla.
Frances ve Sophie’nin ilişkisi yakınlık arttıkça hareket alanının kısıtladığı küçük çaplı bir çemberi düşündürüyor bana.