Batılı yasaların köksüz olduğuna, Medeni Kanun’un bu topluma yabancı olduğuna, İstanbul Sözleşmesi’nin yerli olmadığına dair kurulan o anlatı, henüz en başından çatlamaya mahkumdur.
Yeniden Refah Partisi’nin genel başkanı Fatih Erbakan’ın geçmişi şu an kurmaya çalıştığı yerli ve milli tahakküme ve babadan miras “ağır abi” imajına rağmen hayli renkli. Necmettin Erbakan’ın küçük oğlu, ilk kez deyim yerindeyse “ergenlik” döneminde Türkiye gündemine girdi.
Kardeşlik girişimi kardeş katline dönüşür. Fıtratına uygun davranmayan kadınlar hedef de gösterilir, tehdit de edilir. Planlı bir şekilde kamusal alandan silinirler, tarihte hiç var olmamış gibi; tarihte örneği çoktur.
İstanbul Sözleşmesi’nden vazgeçmedik, zira o siyasi iktidarlar, yasakoyucular tarafından “bildirilen” bir metin olduğu kadar, istisnaî bedellerle ele geçirilen bir hak metnidir de.
Adalet Bakanı Bozdağ’ın “Bundan sonra kimse kravat takıp, iyi hâl indiriminden yararlanamayacak” diyerek propagandasını yaptığı kanun kadına yönelik şiddetle mücadelede önemli bir adımmış gibi lanse edilse de durum hiç de öyle değil.
2019’da yapılan araştırmaya göre hükmedilen nafakanın yüzde 66.4’ü 0-500 TL arasında olup bunların ortalama tutarı 262 TL. Mahkemeler tarafından hükmedilen nafakaların yüzde 50.7’si ise yükümlüleri tarafından hiç ödenmiyor.
şiddet, itaat ettirmenin yollarından biri, kadınlar kendi kararlarını vermekte ısrar ettikçe, eşcinseller ve translar görünürlüklerinden ve haklarından vaz geçmedikçe yükselir, mücadeleyle geriletilir.
Berfin’i suçlayarak, kadına yönelik şiddet konusunda sorumluluğu kadınlara (da) yükleyenler suça ortak olduklarının farkındalar mı?
Kürt kadınları dünyanın dört bir yanındaki kadınlar için, onlarla ortak bir cins mücadelesi yürütüyorlar.
Sadece Türk kadınların değil Kürt, Ermeni, Arap kadınların ve daha nicelerinin parçası olduğu bu çok kimlikli hareketi sadece “Türk” olarak resmetmenin kendisi de bir şiddet.