Serena Williams Wimbledon turnuvasını bu Cumartesi 6. kez kazandı. Üstelik 1988’den bu yana Wimbledon, Fransa Açık ve Avusturalya Açık turnuvalarını aynı yıl kazanan ilk tenisçi olarak.
Serena’nın Wimbledon zaferiyle aynı gün New York Times’da berbat bir makale yayınlandı. Yazının anafikri şuydu: Serena “anormal” fiziği yüzünden yıllardır bu sporu domine ediyor, rakipleri isteseler vücutlarını geliştirip Serena’yı yenebilirler ama bunu yapmamayı seçiyorlar çünkü kadın gibi görünmek istiyorlar…
Hadi ya?
Yazıda Agnieszka Radwanska’nın koçu aynen şöyle diyor: “Agnieszka’yı ilk 10 içerisindeki en minyon oyuncu olarak tutmak bizim tercihimiz. Çünkü her şeyden önce o bir kadın ve kadın olarak kalmak istiyor”.
Çünkü Serena Williams kadın değil?? Kadınsa bile rakiplerinden daha az kadın?
“Yazık o da kendini öyle rahatlatıyor işte” deyip geçmek bana yetmedi çünkü ismini yazmamayı seçtiğim bu adamın görüşleri hiç de öyle nadir değil. Muhtemelen tenis izlerken yanınızda biri Serena Williams’ın bedeniyle ilgili bu minvalde bir yorumda bulunmuştur. Ya da bir yerde okumuşsunuzdur. Hatta belki kendi içinizden geçirmişsinizdir. NYTimes yazısını eleştiren yazarlardan Chaédria LaBouvier, makaleyi 19. yüzyılın köle ilanlarına benzetiyor, katılmadan edemiyorum. Yazıda Serena’nın bedeninden bir çeşit yük hayvanı, bir tür iş makinası gibi bahsediliyor. (Saartjie Baartman’ı hatırlayan?) Makale güya kadın tenisçilerin dış görünüş endişelerine odaklanmak için yazılmış gözükürken aslında tamamı beyaz tenisçi kadınlardan son kertede dolaylı olarak Serena Williams’ın vücudu hakkında ileri geri konuşmaları isteniyor.
Sharapova yazıda “2 buçuk kilodan fazla ağırlık kaldıramıyorum. Ağırlık çalışmak sinir bozucu ve fazla zor geliyor. Ayrıca yaptığım spor için gereksiz buluyorum” diyor. En önemli rakibini 11 senedir ve 17 maçtır yenemeyen bir atlet için ne kadar rahat konuşuyor diye şaşıranlara bir ipucu: Serena Williams şu an tenisin bir numarası fakat Sharapova reklam anlaşmaları sayesinde Williams’tan daha çok para kazanıyor.
Serena Williams güzel de olmak zorunda değil çekici de. Bunu zaten biliyoruz. Şu da tartışmasız: bu insan Compton gibi yoksul ve siyah bir mahallede büyüyüp büyük oranda beyazların oynadığı, izlediği ve kontrol ettiği bir alanda “en iyisi” oldu ve olmaya devam ediyor. Zaten. Ama bu, göz göre göre söylenen “Serena şampiyon fakat biz güzeliz, o değil” yalanlarına katlanacağım anlamına gelmiyor. Google’a “beautiful girl” yazınca çıkan ilk on bin görsele benzemiyor diye Serena Williams’ın güzelliğini harcamayı reddediyorum. O güzellik standartlarının çoğumuz dahil dünyadaki milyarlarca kadını dışladığını ve ezberlenmiş olduğunu kendime de size de hatırlamakta zarar değil fayda görüyorum. (Belki ben büyürken çok hatırlatılmadığımdan ve bu mücadelenin her sabah yeniden başladığını bildiğimden.) Kısacası sayın yolcular, şu an burada yalnızca Arzu Tramvayı Vatman Yeminimizin gereklerini yerine getiriyorum… bu sefer Serena’nın güzelliğiyle.
