Yukarıda görmüş olduğunuz, Amerikalı girişimci ve işkadını Sophia Amoruso’nun düzenlediği “kariyer mitingi” Girlboss Rally’nin davetiyesi: “Dokuz gün kaldı. İnanılmaz. Bu hazırlıklar kariyerimin (kariyerimizin) düğününü planlamak gibi.”
Feminizmin başına gelen enteresante durumları yakından takip ediyor, Beyonce dekoru veyahut ürün sattırıcı olarak farklı biçimlerde karşımıza çıkışını ilgiyle izliyoruz. İşte bugün, bu “Lean In yaparken birden Banker Kastelli kürkünü omuzlanmak” olgusunun kaşıntıyla izlediğim bir başka izdüşümüyle, yani Nasty Gal ‘gezegeni’ ve GirlBoss markasıyla karşı karşıyayız.
Bir boka yaramayan süslü olayları takip ediyorsanız bilebileceğiniz üzere Nasty Gal, Sophia Amoruso’nun öğrenciyken eBay’de yürütmeye başlayıp sonradan şirketleştirdiği bir moda markasıydı. Markaya kimlik kazandıran “Nasty Gal” kızını tanımlayan şey parti sevmesi miydi? Penye body-con dar elbiseler mi? Veyahut Amoruso’nun gencecik yaşında markayı halka açık koskocaman bir şirket haline getirişindeki hırs ve korkusuzluk mu? Tüm bu etmenlerin bir kombinasyonu, önce Nasty Gal’in durdurulamaz başarısına, sonra kurucusu Sophia Amoruso’yu GirlBoss (Kızpatron) isimli çoksatan bir kitap yazmaya ve genç, kadın havalı patron olarak kendini markalaştırmasına uzandı. Bu korkusuz, bağımsız ve edepsiz kız imajını bir süre görece başarılı olarak yürüttükten sonra Nasty Gal markası yanlış yönetim dedikoduları, hamile çalışanlarını işten çıkarttığına dair davalar ve bazı çalışan hakları skandallarından sonra 2016 senesinde nalları dikti. Şirketin batmadan önce yaygın olarak sattığı son kült ürün, Amerikan Başkanı Donald Trump’ın Hillary Clinton’dan “Nasty woman” (“Pis kadın”) olarak bahsetmesine istinaden marka ismiyle zaten var olan paralelliği kullanarak yaptıkları “Nasty woman” çanta ve kolyeleriydi. (Bu şirket olarak batmaların ve şirket olarak seçim kaybetmelerin aynı boş, PR diliyle oluşturulmuş feminist söylemlerle ne kadar alakası olabileceği de bir başka tartışmanın konusu olsun mu?)
Yolunda gitmeyen Nasty Gal tecrübesinden Amoruso’ya kalanlar arasında bir hashtag ve insan olarak GirlBoss markası bulunuyordu; batan şirketinden göğsüne bastırarak çıkarttığı tam olarak bu genç kadın patron imajı oldu. Şu an Amerika Trump karşısında bir tür ikinci ergenlik yaşamak zorunda kaldığı ve Trump karşıtı her şeyin geçer akçesi bulunduğu için, kurnaz Amoruso bir çokları gibi bu siyasi atmosferi güzelce kullanmakla meşgul. Kızpatron, anı bugünün modası havalı çiçekli elbiselerle ve American Express sponsorluğunda kusmuk pembesi “GirlBoss Rally” (“Kızpatron Mitingi”) etkinlikleriyle değerlendiriyor:
“Bu sene Platin kart sahipleri için ilgi çekici tecrübeler konseptleştirmek için sabırsızlanıyorum” diyor. “Borçlandırma yoluyla konseptleştirilemeyecek olanlarınızın ensesine mermer küllük insin” de diyor mu. Gibi gibi gibi.
Sponsorun ve düzenleyenin kim olduğunu defalarca gördük ama mitingin tam olarak ne olduğunu hala bilmiyoruz…
…”Tekrar yapalım” diyor. Olur, ama neyi.
Şimdiiii
- kız mitinginin her metninden şıpır şıpır feminizm aktığı için,
- her şey güzel göründüğü için,
- müdahil olan tüm kadınlar fotoğraflarda gülümsediği için,
- ama sanırım en önemlisi Trump, Putin ve Erdoğan iktidarda olduğu için,
bu Prestij Müzik (parlak ceketlerin durmayan öz alkışı) atmosferine bakıp, Platinum American Express hashtag’lerini okuyup gönül rahatlığıyla “Bu ne kardeşim” diye soramıyoruz. “Kızşirketi batan bir kızpatron hala kızpatron sayılabilir mi?” diye merak edemiyoruz. Kendi kendimize “Arkadaşlar ortam harique ama aktivite ve konu başlıkları neler” diye ünleyemiyoruz. Kadın dayanışmasının edebiyatların belki de en tehlikelisi ve sinsisi olan kaybeden edebiyatına sarılıp event’leştirilmesinde huzursuz edici bir şeyler sezsek de dile kolay gelmiyor.
Neden? Bilmem, çünkü cam tavan duruyordu. Çünkü feminizmler hani çok çeşitliydi ve hareketi kutsallaştırmamak gerekiyordu. Çünkü durum sıçıktı ve güzel hülyalara ihtiyaç vardı.
Bilmiyorum, bana ara ara Batı hemisferde birilerinin feminist devremülk pazarlayıp sonra Jet Fadıl gibi sırra kadem basmasına çok az var gibi geliyor…
…ama belki de abartıyorum ve okumsadığım tehditler aslında henüz okumsayamadıklarımın yanında şeker pembe palmiyeler gibi, rüzgarda zararsızca salınıyorlar. Kim bilir?
