Şimdi sizinle bir haber paylaşacağım, iyi dinleyin ama olur mu? Tamam başlıyorum:
“CHP Kadın Kolları Merkez Yönetim Kurulu (MYK) Üyesi Macide Arıkan, “Kadınlara Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Mücadele ve Dayanışma Günü” dolayısıyla basın toplantısı düzenledi.”
Tamam.
“Kadına yönelik şiddette yaşanan artışa dikkat çeken Arıkan, ‘Öldürülen kadın sayısı, 2002’de 66 iken, 2012’de 165, 2013’ün ilk 10 aylık diliminde ise 168’e çıkmıştır. Evli kadınların yüzde 39’u fiziksel, yüzde 15’i, cinsel şiddete ve yüzde 44’ü de duygusal istismara maruz kalmaktadır’ dedi.”
Tamam.
“Arıkan, ‘Belleğimizi diri tutmak ve bize dayatılan bunca şeyin altında ezilmemek için ‘Böyle gelmiş, böyle gider’ diyenlere karşı, ‘Yeter artık’ diyen kadınların yaşamlarını kendi yaşamlarımıza katıyoruz. Kadına yönelik şiddete karşı verdiğimiz mücadelede, sevgiyi örgütlemek amacıyla ‘Kelebekler özgürdür’ diyoruz” dedi.”
Tabii ki. (“Kelebekler özgürdür” anlamında kafa sallıyor)
“Basın toplantısı boyunca, elinde bıçak olan Bursa İl Genel Meclisi Üyesi Selim Argın, sürekli boğazından tuttuğu CHP İl Kadın Kolları Başkanı Ayşe Şahin’i temsili olarak defalarca bıçakladı.”
…Nasıl?
“Selim Argın, kimi zaman da Ayşe Şahin’in saçını çekerek temsili olarak şiddet uyguladı.”
NASIL?
“Söz konusu gösteri yaklaşık yarım saat sürdü.”
Neeeee?
Benim gibi sizin de hafsalanız almadıysa hemen genişletelim, baktığımız izlenimci tablo şu:
Yani Arıkan kelebekler kuşlar metnini okurken arkada biri, sessizce ama inatla, rolünden asla çıkmadan, Al Pacino ciddiyetiyle, halk oyunu oynar gibi, Oscar’a göz kırpar gibi…
Kadın bıçaklıyor. Saçını çekerek temsili şiddet uyguluyor. Böylesi gelmedi gelmez dostlar.
Tabii haberde eksik olan bu basın toplantısını izleyenlerin fotoğrafı. Acaba nasıl karşıladılar? Acaba temsili şiddet uygulayıcısı temsili kötü adam bu performans sırasında neler hissetti? Acaba temsili şiddet gören kadın neler hissetti? Acaba Arıkan arkasındaki temsili aksiyonun hışırtılarını duyarken neler hissetti? Ya hakikaten, orada tam olarak neler yaşandı?
Kadınlar Günü derlememizde dayak yemiş makyajlı kadın galerilerinin tam olarak neye yaradığını sorgulamış, bu karanlık günün ayak seslerini daha duymamıştık. Belki basın toplantısını düzenleyenler de “Mor makyaj bozdu yee, etkisini kaybetti” diyerek bu parlak fikre başvurdular. Bundan sonraki nokta elinde “SİZ GENE ANLAMADINIZ” pankartı tutan adamın bir kadını gerçekten öldürmesi olabilir mi? Kalabalık “Ha öyle desenize ya, şiddeti biz şimdi anladık” olsun, kafasını sallayarak ve de aydınlanmış biçimde dağılsın.
Artık hafif bir yorgunluk da çöker gibi oldu ama gene de üzerinden geçmekte fayda var: Bu görselin şiddetin anlaşılmasında ve önlenmesinde hiçbir rolü yok, sadece şiddet temsillerini ve görsellerini olağanlaştırıyor. Belki gerçekten şiddet uygulayan kişiler de bu temsillere baktıklarında kendilerinden hiçbir şey bulmuyorlar orada, çünkü bu görüntünün gerçeğe ilişkisi her zaman Olacak O Kadar mesafesinde. Şiddetin kabul edilemez olduğunu anlamak için bu pembe kanlara, mavi farlara ihtiyacımız varsa, dahası şiddeti sadece bu ev yapımı Corbis fotoğraflar üzerinden anlamaya çalışıyorsak bize yazık zaten. Sonra kadına şiddetin görünmez olduğu ve ancak bu şekilde anlaşılır kılınacağı da gerçek bir algı değil – Aramızda “kadına şiddet nedir bilmiyorum, duymadım, yaşamadım” diyen var mı? Şiddet görünür, elle tutulur, ve bir çok anlamda meşru kılınmış zaten. Bir de karikatürünü çizdiniz, tam oldu. Artık gülünç bile sayılır. Pardon, bir dakika…
Hah, tamam. Şimdi oldu. Şimdi tamamız. Uçur kaptan, kıyamete uçur.
Görsel: Wayne Thiebaud
