Baştrol, Fatih’te bir kadın öğrenci yurdunun açılışında kürsüsüne tüneyip gene sanatını konuşturdu: “Evlilik olayını geri atmayın. Nasibinizi bulunca kararınızı veriniz. Çok seçici de olmayın. O zaman gülistandan boş çıkarsınız”
Kız öğrenci yurdu denen şey ZATEN müdürüyle, bekçisiyle her türlü koruyucu ve kollayıcı kuvvetiyle dikenli tellerle çevrili bir ortam. Öğrenci yurdunda kaldığı sürece kılığına, kıyafetine, arkadaşına, nereye gidip geldiğine özenle karışılan kadın öğrencilerin hikayelerini uc uca eklesek başka gezegene yol olur, yeni öğrenci yurdu ihalesini orada açar rahat nefes alırız. (Ursula LeGuin bunları zamanında bildirmişti) Bir de açılış konuşmasında “Yurdunuzu açtık ama çok kalmayın” mesajı vermek… Yetişkin bir insan nasıl günlerini başbakanına içinden her gün ve çeşitli şekillerde “Sanane” diyerek geçirir? İşte böyle. Sananeler bitmiyor. Ama başbakanın güllü dallı pastoral konuşmasının akla getirdiği iki soru oldu (gene, malesef):
1) Nasip nedir?
2) Gülistandan boş çıkmak ne demek?
Haberi okuduğumdan beri nasip’in ne olduğunu düşünüyorum. Nasip ilk karşımıza çıkan mı? Nasip uygun olan mı? Ailemizin istediği mi? Başbakanımızın istediği mi? Kolay olan mı? Nasip başbakanın haberini verdiği, bize öğrencilik yıllarımızda ışıyan bir gelecek ihtimali mi? İki gündür bu nasip tanımı dahilinde nasibime varmış olsaydım hayatımın şu an almış olacağı cehennem katı biçimini düşünüyorum. Çünkü ilk nasibime varmış olsaydım bugün Counter Strike oynamanın bir hayat tarzı olduğunu düşünen biçimsiz bir gerizekalıyla aynı evde pinekliyor, muhtemelen cinayet yöntemleri araştırıyor olacaktım. Etrafıma sordum, seçici olmasaydınız, nasibinize varsaydınız bugün nasıl olacaktınız dedim, aşağıdaki cevaplar çıktı:
#nasibimevarsaydım bugün üniversite mezunu değildim.
#nasibimevarsaydım ‘ben kısırım ki zaten’ diyerek beni genç yaşımda kandıran, benden gizli bali koklayan bi kocam ve 14 yaşında bi çocuğum olucaktı. gülistandan boş çıktığım iyi olmuş.
#nasibimevarsaydım o tokatların arkası kesilmeyecekti biliyorum.
#nasibimevarsaydım bugün çok sevdiğim Fransızca’yı bilmiyor, konuşmuyor, hayatımı bu dilden kazanmıyor olacaktım.
#nasibimevarsaydım saçlarım bu boyda olamayacaktı, nasibim her boka karışan bir gerizekalıydı.
#nasibimevarsaydım kendimi sevme şansını belki de yakalayamayacaktım, kendimi hep onun gözünden görecektim. Çünkü daha çocuktum.
#nasibimevarsaydım buralara kadar nah gelebilir, en sevdiğim şeyi yaparken senenin üçte ikisinde nah dünyayı dolaşabilirdim.
#nasibimevarsaydım bugünkü nasibimi bulup, kıymetini anlayacak olgunluğa eriştiğimde geç, hem de çok geç olacaktı.
#nasibimevarsaydım değil doktora yapmak, liseyi bitiremeyecektim. Mesleğim olmayacaktı. Nefret ettiğim Mecidiyeköy’de yaşayacaktım.
#nasibimevarsaydım yalnızlığımı kiminle paylaşacağımı asla şimdiki özenle seçemeyecektim. Kalabalık bir ailenin içinde kaybolacaktım, sesimi de çıkaramadan her gün oturacaktım evde.
#nasibimevarsaydım aslında hiç de esprili şen şakrak bir herif olmadığını, değişik huylarım dediği şeyin kompulsif yalan hastalığı olduğunu anladığımda çoooook geç olacaktı.
#nasibimevarsaydım o vazgeçtiğim burs için hala ağlıyor olurdum. Çok şükür sonradan daha kapsamlısını aldım.
#nasibimevarsaydım otuzuncu yaşımı arkadaşlarımla tepinerek kutlayamayacaktım heralde, on iki yaşında bir çocuğum olacaktı.
#nasibimevarsaydım gülistandan şalllalalalala diye elimi kolumu sallayarak çıkamayacaktım, sırtımda eşek yükü gibi bir aile olacaktı. Onaltı yaşında evlenip bir eve girmediğim için bugün insanlara kocaman evler yapabiliyorum (bence).
Kısacası, başbakan çeyiz sandıklarından bi çıksın artık (Bekleme çıkmayacak) Peki sizce kendisine direnmememiz gereken nasip nedir? Kime denir? Kendisinden nasıl ve ne zamana kadar kaçılır? (Bu arada peki ya nasipler? Nasiplere de yazık değil mi?)
Görsel: Angel Zarraga
