Kız kardeşimin doğduğu ve eve getirildiği günü hatırlıyorum. 5 yaşındayım, yatakları hazırlamışız, diğer kardeşimle oyun oynuyoruz. Muhtemelen minder ve nevresimlerden çadır yapıp oturuyoruz içinde. Anneannem başımızda ve biraz gergin. Neden gergin olduğunu akledecek yaşta değilim, bize masal anlatmamasından anlıyorum gergin olduğunu. Sonrası çok net değil hafızamda. Annemle babam eve nasıl giriyor, onları nasıl karşılıyorum orası bulanık. Annem yatağın üzerine bohçalara sarınmış bir şey bırakıyor ve bize gelin diye işaret ediyor. Komşu kızının Almanya’dan gelen bebeğiyle aynı büyüklükte bir bebek. 5 kişilik bir aileyiz artık, 3 kız kardeşiz.
Büyüdükçe fark ediyorum erkek kardeşin eksikliğini, daha doğrusu sık sık fark ettiriyorlar. Misafirlerin en çok sorduğu soru “Bir erkek kardeşin olsun ister misin Bahar?” Aslında istemem; erkek kuzenlerimle sürekli dalaşıyoruz, sinir bozucu oluyor erkek çocuklar ama daha önce bu cevabı verdiğimde kızmışlardı. Doğru cevabı biliyorum bu sefer “Annemle babam isterse ben de isterim.”
“En çok anneni mi seviyorsun yoksa babanı mı?” sorusundan çok “Bir erkek kardeşin olsun ister misin?” sorusunu duyuyorum.
7-8 yaşlarındayım, namaz surelerini öğretiyor halam sonra ilk namazımı kılıyorum. O secdeye git diyor secdeye gidiyorum, fatiha oku diyor euzu besmeleyle başlıyorum. Namaz bitince,
-Ne dua edeyim hala? diyorum.
-Ne istersen onu et ama önce “Allah’ım sen bize hayırlı, sağlıklı bir erkek kardeş nasip et” de.
Uzun süre her namazın sonunda ediyorum bu duayı.
10 yaşındayım ve annem yine hamile. Herkes 3 kız çocuktan sonra sıranın bir erkek çocukta olduğunu düşünüyor, sık sık anneme “Canın tatlı mı çekiyor yoksa ekşi mi?” diye soruyorlar. Tatlı diyor oysa ben biliyorum pilavına, makarnasına bile limon sıkıyor hatta bazen sade yiyor limonu. En sevdiği meyve ise yeşil, ekşi elma.
Geçenlerde “Sen o zamanlar ne aşeriyordun anne?” dedim anneme. “Hiçbir şey aşermedim kızım ben, evde ne varsa onu yedim” dedi. Babam o zamanlarda ekşi elmayla limonu fazla fazla alıyor eve.
Üçüncü ayda bebeğin cinsiyetini öğrenmek istemiyorlar. Annem “Ne güzel sürpriz olur bize” diyor, babam onaylıyor. 6 ayı daha kafaları rahat geçirmek istemelerinin nesi kötü?
Bu seferki kızkardeşimi kapıda karşılıyorum. Onlar merdivenden çıkarken “erkek mi?” diye soruyorum. Babam “çok güzel bir kız” diyor. Canım sıkılıyor, her namaz sonrası erkek kardeş dilemekten sıkıldım çünkü. Allah’tan isteyebileceğim daha gerekli şeyler var.
Akrabalı komşulu toplantılarda erkek kardeş ister misin soruları çoğalıyor ve ben ezberimden şaşıyorum artık, “istemiyorum çünkü ihtiyacımız yok!” Namaz sonraları erkek kardeş duası etmeyi bırakıyorum. Dördüncü kardeşimin de kız olduğunu öğrenince mutlu oluyorum ve anne babamı karşıma alıp “Beş kızınız var ve daha fazlasına ihtiyacınız yok, bir erkek çocuğa ise hiç ihtiyacınız olmadı” diyorum.
Fakat onların ihtiyacı olan erkek çocuk değil akraba ve tanıdıkların baskılarından kurtulmaktı, bunu çok sonra anlıyorum.
Sürekli erkek kuzenlerimle yarışıyorum. Onlardan daha yüksek notlar getiriyorum. Onlar yazları orada burada çalışarak harçlıklarını çıkarmaya başlayınca babamın bütün itirazlarına rağmen yazları tezgahtarlık gibi işler yapıp kışları özel ders veriyorum. 3 erkek çocuğu olan teyzem “Bahar’ın kafası bizim oğlanların bileğinden daha fazla para ediyor” diyor ve ben mutlu oluyorum.
Erkek kardeşi olan kız kuzenlerim gibi telefonum, özel defterlerim karıştırılmadı hiç. “Genç adamsın lazım olur” mantığıyla benimkinden 2-3 kat fazla harçlık alan, eve girme saatlerimiz arasında neredeyse yarım günün olduğu bir kardeşim olmadı. Ahlak ve terbiye kuralları hepimiz için eşit derecede geçerli, ev içi ve dışı sorumluluklar çocuktan çocuğa değişmedi.
Annemle babamın ailelerinden edindikleri toplumsal cinsiyet rollerini aktarabilecekleri bir ortam oluşmadığı için çocukları arasında fark gözetmemeyi öğrenmek zorunda kaldılar. Bense erkek kardeşsiz kızlar korosuna dahil olmanın tadını çıkardım.
