Ölüm orucunun 6. gününde Ayşe Gökkan gözlerimizin önünde eriyip gidiyor. Nazan Üstündağ, Facebook hesabı üzerinden yazmış:
Merhaba sevgili arkadaşlar,
Bugün başka bir toplantı için Diyarbakır’a gitmiştik oradan Fatma Gök, Nüket Sirman ve ben Nusaybin’e geçtik. Nusaybin’e vardığımızda hava kararmıştı o yüzden şu anda ölüm orucunun 6. gününe giren Ayşe Gökkan’ı göremedik. Geçiş izni yok. Bu gece ilk kez kızkardeşi yanında refakatçi olarak kalacak. Su vermeye çalışılıyor ama suyu da midesi almıyor. Hikayeyi anlatmaya gerek yok. Okumuşsunuzdur. Ayşe 4 yıldır belediye başkanlığı yaptığı Nusaybin ilçesi ile zaten mayınlı bir sınırla ayrılmış olan ve kelimenin tam anlamıyla Nusaybin’e bitişik Kamışlı arasına örülen duvarın neden örüldüğünü anlamak için her türlü mülki amirliğe başvuruyor, cevap alamıyor. Dikenli telleri ellerini parçalayarak geçiyor, açlık grevine başlıyor. Hakkında hükümet ve devlet yetkilileri şov yapıyor diyince açlık grevini ölüm orucuna çeviriyor. Ayşe şu an mayınların ortasında duruyor. 6 gündür çoluğuyla çocuğuyla ona destek olan Nusaybin halkı gündüzleri sabahtan akşama gaz yiyor. Sınırın ötesinde insanlar davul zurnayla Ayşe’ye selam ediyor.
Ayşe, Türkiye ve Kürdistan kadın hareketlerinden tanıdığımız çok mücadeleci, direngen bir arkadaşımız. Yaptığı eylem hakikaten çok zor. Öyle aşkın bir derecede sembolik ki; sembolle yaşanan arasındaki sınırlar darmadağın oluyor.
Açlığın sınırında, ölümle yaşamın sınırında. Bir ülkenin sınırında, bir başka ülkenin tam ortasında, kadınlıkla erkekliğin sınırında. Seçilmişle seçenin, devletle hakikatin sınırında. Ve sınırda bir duvar yükseliyor, Ayşe’yle aramızda, Ayşe’nin vücudunda başka bir duvar…
Ben bunun kadınlıkla da son derce bağlantılı olduğunu iliklerimde hissediyorum. Erkeklerin mülki amirlikleri Ayşe’yi Ayşe’nin sorumluklarını, sorgularını tanımıyor. Cevap vermiyor. Ciddiye almıyor. Bir yeni kadın katliamı hepimizin gözü önünde, hepimizin bilgisinde, hepimizin seyrinde gerçekleşiyor.
Bugün önce tüm kadınların ve sonra kadınlarla dayanışacak herkesin birer mum yakması, göğe bir fener bırakması, yollara, sokaklara düşmesi, bu duvarı durdurması gerek. Meclisteki kadınların çığlık atması, seçilmiş bir kadına yoldaşlık etmesi gerek. Lütfen gücümüzü bu işe verelim. İmza metinleri, eylemler düzenleyelim. Tüm partilerden kadın vekillere yazalım.
Gidebilen Nusaybin’e gitsin. Bu duvarı durduralım.
—
Ne dersiniz? Ayşe Gökkan için ne yapılabilir? Durumu iyi değil ve zaman çok hızlı geçiyor…
