Hamile olduğumu öğrendiğimde ilk aklıma gelen, bir kız çocuğumun olacağıydı. Bu şekilde düşünmemin sebebi sanırım çocuk büyütürken kendi deneyimimi referans almanın kolaylığına motive olmamdı. Oğlum olacağını öğrendiğimde, heyecanın yanı sıra aklımı bir de korku sardı çünkü çocuk bakma deneyimsizliği yanında, bir de erkek dünyası ile farklı bir etkileşim içine girmem gerekecekti. Bu deneyim zorlu olduğu kadar, toplumun cinsiyetçi kodlarına farklı bir bakış açısı ile bakabilme şansı verdiği için dönüştürücü de oldu.
Erkek çocuk annesi olarak geçirdiğim ilk zorlu sınav, insanlardaki pipi takıntısı oldu. Doğumdan sonra ziyarete gelen giden çoktu. 50 yaş üstü kadınlar en çok alt açma seansı için heyecanlanıyordu. İlk yaptıkları şey pipi ve toplar yerinde mi diye kontrol etmek ve değişik isimler takarak pipiye yapışmak oluyordu. Sonrasında ise koro başlıyordu: Senin pipini yerim!, Hanimiş oğlumun bülbülü?, Aman da aman pipisi de varmış, Çükünü kopardığım! Toşpiklerden bir çimdik alarak serenadı tamamlıyorlardı. İlk kez bu pipi hayranlığı ile karşılaştığımda, lohusalığın verdiği kafa bulanıklığı nedeniyle pek bir tepki veremedim. Sadece bakakaldım. Sonrasında ise alt değiştirmeyi olması gerektiği gibi kapalı kapılar arkasında yapmaya çalışarak bu ilgiden kurtulmaya çalıştım. Pipi mıncıklamakta başrol, genelde teyzelerde oluyordu (bunu belki de ziyarete gelenlerin daha çok kadın olması nedeniyle bu şekilde deneyimledik, bilemiyorum). Amcaların bir kısmı durumu yan gözle izlerken, diğer bir kısmı da bende de ondan var der misali horoz gibi kabararak, bıyık altından gülüyordu.
Yaz döneminde, şehirden ve akrabalardan uzaklaşıp deniz ile buluşunca çıplaklık ufaklık için daha rahat bir kavram olmaya başladı. Ne de olsa artık ziyaretçilerin tacizine uğramadan çıplak olmak mümkündü. Fakat bir gün denizde yüzerken, yine o teyzelerden birine denk geldik. Kadın denizin ortasında suyun altından bizim oğlanın pipisini yakaladı ve başladı ‘bu pipi kimin pipisi’ diye bağırmaya. Bu taciz kısa bir süre de sürmedi ama ne yazık ki ben suratımda aptal bir sırıtışla yine donakaldım ve kadına elini çekmesini söyleyemedim. Şoku atlattıktan sonra öfkeyle doldum. Öfkemin çoğu kadına değil, engel olmadığım için kendimeydi. Bu bana sokakta ilk sözlü tacize uğradığımda nasıl başımı sessizce öne eğip yürüdüğümü ve bundan dolayı hissettiğim acizliği ve öfkeyi hatırlattı. Sonraki tacizlere, tacizciyi sindirecek şekilde tepki versem de o ilk suskunluğumun sıkıntısı hep içimde kalmıştı ve bugün yine aynı pasifliği göstermiştim. İnsanlara oğlumun cinsel organına dokunmamalarını söyleyemememin nedeninin ne olduğunu ve tanımadığım bir kadının bu cesareti nereden aldığını çok düşündüm. Ziyarete gelen pipi tacizcilerine ayıp olmasın diye sessiz kaldığımı düşünsek bile tanımadığım bir kadına tepki vermekten çekinmem nasıl açıklanabilirdi? Sanırım bunun sebebi içinde yaşadığımız toplumda çocuk hakları ya da beden dokunulmazlığı üzerine bir duyarlılık olmaması, kişisel sınırlara saygı duyulmayarak kişilerin özeline müdahalede bir sakınca görülmemesi ve taciz karşısında susmamızın öğretilmesi.
Kız bebeklerde, cinsel organlara dokunma, methiyeler düzme alışkanlığı bu kadar fazla mı, deneyimlemediğim için bilmiyorum (belki onu da bir kız annesi yazar – annem ne yazık ki kendi deneyimini hatırlamadı) ama toplumumuzda taciz bebekken başlıyor ve sonrasında da çocuklara bedenleri hakkında söz hakkı çok uzun süre verilmiyor. Bebeklikten beri cinsel organınızın insanların ilgi odağı olması ve yerli yersiz ellenmesi insanda nasıl bir psikoloji oluşturur hiçbir fikrim yok, çünkü biz kadınların deneyimi saklamak ve korumak üzerine. Bu da kadınların vajinaları ile sağlıksız bir ilişki kurmalarına sebep olabilir ama bu başka bir yazının konusu. Belki de bazı erkeklerin penislerini dünyalarının merkezine yerleştirmelerinin sebebi, bebeklik ve çocukluk dönemlerinde tüm ilginin orada toplanmasındandır. Bunları yorumlamak tabi ki uzmanların işi ama bu toplumun pipi takıntısının sağlıksız olduğu aşikar. Bu durum ancak babaların buna duyarlılık gösterip, dur demesi ile engellenebilir çünkü annenin lohusa kafası ile bir de bununla mücadele etmesini istemek insanüstü bir çaba göstermesini beklemek olur. Bu sebeple bu yazı ile babaları pipi takıntısıyla mücadele etmeye davet ediyorum. En azından sonraki nesilleri bundan kurtarmak için bunu yapmalılar.
***
Erkek Çocuk Annesi Olmak üzerine bir diğer yazıya şuradan ulaşılabilir.
