Bölümü az önce bitirdim ve heyecanımı yerine oturtmakta gerçekten çok ama çok zorlanıyorum. Gene de nefes alıp başlayacağım. Öncelikle zombi geçidimiz:
Bölüm Lalaurie’lerin evinde geçmiş gitmiş bir Cadılar Bayramı kutlamasının anısıyla başlıyor. Delphine LaLaurie’nin önceki yaşamında manyaklığının sınırlarına dair daha fazla bilgi edindik. Delphine’in hem kızlarını başkalarına layık göremeyip evlendirmemesi, hem her fırsatta her anlamda yok etmeye çalışması bayağı ilginç bir durum. (Bodruma kapatıp bacaklarını kırmasından daha ilginç olmasın tabii) Bu tür yavrusunu boğarak öldürme ve yaşam alanı bırakmama, mutsuzluğuna ant içme senaryolarını genelde film ve romanlarda baba-oğul ilişkisi ekseninde görürüz. AHS bir çok karakterde (ve dahası geçmiş sezonlarda da) bu soyunu kendi elleriyle kurutma meselesini incelikle işliyor.
Dahası “Gönül rahatlığıyla bağırsak vıcıklayamayan adam benim kızıma mı yeterli olacakmış?” diye genç adamı azarlarken kızlarına layık göremediği bu genç adamları aslında kendine potansiyel kocalar olarak ölçüyor olduğu gerçeği de ayrı bir dehşet. (Fakat yine kölelerden tek tek göz çıkarıp kaseye toplamak kadar değil. Lalaurie ile dehşet çıtası hep yukarda, bütün kıyaslar bir yerde imkansız)
Muhteşem azar. (Ve kadının ağzından çıkmış en hafif tehdit)
Bu geçmiş günün anısından bugüne, Laveau’nun uyandırıp okul binasına musallat ettiği tanıdık zombilere dönüyoruz. Zombi evlatlar grubu kapıya dayandığında, artık yapılacak gerçek muhasebenin boyutları hakkında daha çok şey biliyoruz. Zombikızların yapacağı en kötü şey annelerini öldürmek filan değil -ki zaten buna muktedir de değiller-. Ellerindeki en büyük silah bir annenin en kötü, en kötü kabusunu LaLaurie’ye yaşatıp, kendisine ne kadar kötü bir anne olduğunu hatırlatmak.
Bir yandan Cordelia’ya olanlar oldu tabii ki. Yüzüne atılan asitle, malesef kör oldu. Cordelia’nın körlüğü gerçek hayatındaki körlüğünün bir tezahürü olabilir mi? Genel olarak naifliği ve kontrolsüzlüğü, annesinin türlü haline yüz çevirmesi, kocasının saçmalıklarını da muhtemelen biliyor olması ama bilmiyormuş gibi yapması… Bu gibi minik hataların hepsi oldukça fiziksel bir faturayla geri döndü Cordelia’ya.
Fiona, Cordelia’nın körlük haberiyle beraber sinir krizi geçirip hastanede Mor ve Ötesi klibi çekerken okul binasında işler zorda. Ölülerin ziyareti esnasında Laveau’nun zombilere uzaktan verdiği “Başlayın!” emriyle bahçede çok çirkin, sportmenliğe gerçekten hiç yakışmayan şeyler oluyor. Nan’in gözünün nuru komşu çocuğa ise ÇOK yazık oluyor, baltayı beline yiyiveriyor.
Cnm iyi misin?
Pixiwoo gururla sunar…
Bu arada LaLaurie de minik bir histeri kriziyle kapıyı açmaya çalışınca eve zombi sızması gibi halk sağlığını tehdit eden bir durum yaşanıyor. Zombilerden biri artık içeride, ama hangisi?
LaLaurie’nin bu zalimlik ve zavallılık arasındaki gelgitleri Fiona’nınkilere gerçekten de çok benzemiyor mu? Fiona’nın da aynı böyle kendi başarısızlıklarını ve yenilgilerini garip zamanlarda, garip şekillerde evrene telafi etmeye çalışması gibi bir durum var. Mesela hastanede rastgele bir odaya girip küvezde bulduğu ölü bebeği canlandırması ve zorla annesine geri kaktırması… Annelik ekseninde bağlantıyı görüyoruz ve hayır duasını da aldın ama aslında konuyla ne alakası vardı ki? Banka soyup kefaretini sokaktan geçen köpeğe ayakkabı alarak çözmek gibi. LaLaurie de böyle. İkisi de kendi yakınlarındakileri korumak, kollamak ve hatta sevmek konusunda öyle acizler ki, içlerinde şişen balonu ani zayıflık anlarıyla söndürmeye çalışıyorlar. Bir yandan Fiona’nın ilaç bağımlılığı sorunu da çığrından tamamen çıkmak üzere.
Eve giren zombinin sonunda LaLaurie’nin damatlandıramadığı büyük kızı olduğu ortaya çıkıyor. Dın dın. Fakat büyük kızın da pek eski büyük kız olmadığı anlaşılınca, iş başa düşüp şaşırtıcı bir iş birliğiyle Queenie ile beraber kendisini bir güzel hallediyorlar. Derken ne oluyor? LaLaurie ile Queenie birden kucak kucağa sarılıveriyorlar. Queenie’nin geçen bölümde yemek yiyerek çözmeye çalıştığından bahsettiği -ve kaynağının ailevi olduğunu düşündüğüm- sorunları ve LaLaurie’nin korkunç anneliği kucak kucağa. İki taraf da geçmişinde asırların yanlışlarını taşıyor. Bu ikisi sonunda dünyanın en garip ve beklenmedik anne-kız figürü olabilirler mi?
İsmail YK’dan gelsin: We are the wooorld / We are the children
Zoe eline elektrikli testereyi kapıp bahçede kalan zombileri kendi temizlemeye başlıyor. Şimdi bundan sonra olana gelirsek… Ben bölümü izlerken bilgisayar ekranımı ikiye bölmüş tatlı tatlı notlarımı alıyordum. Tam bu noktada, gözlerimi ekrandan ayırmadan aldığım notu sizinle paylaşıyorum:
“Peki Zoe’nin zombiyi durup dururken tepeden dikey olarak ikiye bölmesi karakteri hakkında, ne diyor allahaşkına? Her şeyi olabildiğince en zor ve en mızmız haliyle yaptığın—”
İKİLİ DELİLİK
Derken Zoe elini kaldırıyor ve son zombiyi testereyle değil, hiç beklemediği kuvvette bir büyüyle püskürtüyor. Büyü o kadar kuvvetli ki, uzaklarda zombi alayını yöneten Laveau’yu yere düşürüyor. Büyü o kadar kuvvetli ki… bu ancak tek bir anlama gelebilir. ZOE SÜPREM ÇIKTI. …Ben kendisine bir yandan mızmız demekle meşgulken. İnanın hiç beklemiyordum. Geçen bölümün notlarını okuduysanız atımı Nan’e oynadığımı biliyorsunuz. Hakikaten çok afalladım. Ve tavır olarak pek tutmadığım Zoe’nin yeni statüsü hakkında ne hissettiğimi pek bilmiyorum. Umarım kısa sürede daha cakalı, daha kalıbının kadını bir hale evrilir. (Yedi element ağlaya ağlaya yönetilmez)
Cordelia’nın kocası ise hastane ziyaretinde:
Bok ye.
Evet hissediyor ve SONUÇLAR AĞIR OLACAK.
Cadılar bayramı sabahında okulda toplanıp temizlenecek çok şey var. Mesela parça pinçik zombiler. Zoe, zombileri cesurca tortorlamasıyla Fiona’dan rep’leri kapıyor. (Fiona bir bilse…) Bunun ardından LaLaurie ve Fiona bahçede muhteşem bir an yaşıyorlar:
BAZİNG! Bu hanım tutuştu, ha. (ırkçılığın hakkından sınıfçılık mı geldi şimdi?)
(Yukarıdaki sahneden öyle bir elektrik aldım ki en sonunda bütün teknik engellerimi kırıp kendisini müzikli bir GIF animasyonuna dönüştürdüm)
Bölümün hadiseleri burada bitmedi, tam ortasındayız hatta. Zombi temizliğinden sonra okulu saldırının haberini alan konsey bastı. Myrtle Snow, saldırı altındaki cadı meclisinin yönetiminin Fiona’ya bırakılamayacağı konusunda kararlı görünüyordu. Yönetim zorla el değiştirecekti ki… İlginç şeyler oldu.
Fiona’nın tek düşmanı: Fiona.
Hanım konuştu.
Fiona’nın Myrtle Snow’u ifşa edişi… Hem Cordelia’yı kör edenin, hem de Madison’a kıyanın Myrtle olduğunu iddia etmesi. Madison’ı kimin öldürdüğünü biliyorduk ama Cordelia konusunda çok tereddütlüydüm. Bu sahneler sırasında neyin yalan neyin gerçek olduğunu bilemez haldeydim ve hakikaten heyecanlıydım. Notlarım bu kısım hakkında şöyle diyor:
“Her yer karanlık. Oktavımı yettirip Makber söylicem. Sanırım Fiona yalan söylüyor ama kanıtım yok. Myrtle galiba cukkayı yuttu. Zokayı mı deniyordu… Zokka mı. ANADİLİM NEREDESİN”
Paniğim boşuna değildi, Fiona cadılığa ihanet suçlamalarıyla Myrtle Snow’un başını yaktı gerçekten de. (Heh heh) Bu arada cadı yakmanın müziği acayip seksiydi. Yakım stil içinde gerçekleşti. Bir cana kıyılacak olmasına rağmen çıngırtılı bir sevinç yaşadım. Soluk kumlar üzerinde ecnebilerin moksi dediği nosyonu yüksek topuklarla konuşturan siyahlar içinde bir grup kadın, Myrtle Snow’u cayır cayır yaktılar.
RIP MYRTLE SNOW – Kırmızının anavatanı. Olaylı eldivenlerinle özleneceksin.
…Elbette Myrtle kül olduktan sonra anladık ki bütün bunlar Fiona’nın oyunuydu. Dahası Fiona, Myrtle’ın başarıyla suçlanması ve ortadan kaldırılmasında yeni Süprem olduğundan şüphelendiği Queenie’nin de yardımını almıştı.
Fiona Güçlü ile Genç Bakış. (Queenie kendini koru dostum, Fiona Laveau’nun uzatmalı sözlüsü boğa adama benzemez, tos vurunca çizmez deler.)
Fiona sanırım bu bölüm itibarıyle tamamen zıvanadan çıktı. LaLaurie’yle benzerlikleri bir yana dursun, kişisel tarihleri garip bir şekilde birbirinin tam tersine ilerliyor. Bu bölümün en önemli temalarından biri de kefaretti sanırım bu açıdan: LaLaurie bütün acıları ve pişmanlıklarıyla beraber insaniyetini kazanırken Fiona gittikçe daha beter rayından ayrıldı, bir Macbeth alametinde kıyamet yolcusu artık.
Bölüm sona yaklaşırken iğrenç bölüm sonu adetimiz olarak Spalding’in dehşet odasına bir ziyarette bulunduk:
HAYIIIIIIIIIIR
HAYIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIR (Atlatamıyordu)
Bu esnada Myrtle Snow’un cesedinin bir ziyaretçisi vardı:
Misty Day. Bunun ne anlama geldiğini hepimiz çok iyi biliyoruz. DIN DIN!
Yedinci bölüm çıkmadan altının da notlarını yetiştirmek niyetindeyim. Hayat çok hızlı, cadılar çok zalim. Bir kaç gün sonra görüşürüz. Halk oyunları ekibimizle hepinize tatlı bir veda…
