Kaderde Murat Boz dinlerken Virginia Woolf’un ellerini düşünmek de varmış. Woolf’un kocası Leonard’a yazdığı inanılmaz dokunaklı intihar notunu belki The Hours filminden hatırlarsınız. Fakat filmde Nicole Kidman’ın dış sesle okuduğu mektubun birebir aynısı değil, aslı şöyle:
Zorlukla yazılmış olduğu apaçık bu sade notun bir kaç yerinde Woolf’un titreyen ellerinden yeteneği öyle bir fırlıyor ki, kırılan vazodan sızan su gibi, katiyen engellenemez fakat sessiz ve sonlu. İnsan okurken ne yapacağını şaşırıyor. “Bugün de canımı sanatkarane şeylerle sıkarım, üzüleceksem buna üzülürüm, doldur hancı!” diyorsanız sözkonusu mektubun eh, şöyle böyle bir çevirisi aşağıdadır:
Salı
Canım,
Gene delirmeye başladığıma eminim. Bu korkunç dönemlerden bir tanesini daha atlatabileceğimizi zannetmiyorum. Bu sefer iyileşemeyeceğim de. Sesler duymaya başladım, konsantre olamıyorum. Bu yüzden bana göre yapılacak en iyi şeyi yapıyorum. Bana verilebilecek en büyük mutluluğu verdin. Bir insanın olabileceği her şey oldun. Bu korkunç hastalık gelene kadar iki insanın bizden daha mutlu olabileceğini düşünmüyorum. Daha fazla mücadele edemiyorum. Hayatını mahvettiğimi, bensiz çalışabileceğini biliyorum. Çalışacaksın da. Görüyorsun bunu bile doğru dürüst yazamıyorum. Okuyamıyorum. Hayatımın bütün mutluluklarını sana borçlu olduğumu söylemek istiyorum. Bana her açıdan sabırlı ve inanılmaz derecede iyi davrandın. Söylemek istiyorum ki – Herkes benim için yaptıklarının farkında. Beni herhangi biri kurtarabilecek olsaydı, bu sen olurdun. Senin iyiliğinin bilgisinden başka her şey benden gitti. Hayatını mahvetmeye devam edemem.
İki insanın bizim olduğumuzdan daha mutlu olabileceğini zannetmiyorum.
V.
Huzur içinde yatsın.
