Yaşar Kemal’le birlikte artık kimselerde kalmayan bir yaşam sevincini de uğurluyoruz bugün. Başka onlarca şeyin yanısıra katışıksız yaşam sevincidir Yaşar Kemal. Yaşantının değil yaşamın sevinci. Her şey kararsa, dağılsa, parçalansa, yaşantı unufak olsa da yaşam çıkıverir bir kaya dibinden, göl yatağından, taşların arasından. Romanlarındaki tüm insanları çıkarın, geride yaşamayı sürdüren bir yaşam kalır. O geride kalanın sevinci işte.
Kayaların arasından kayarak, sine sine, sivri kayanın yanına vardı. Taşının yanında bir süre dikildi kaldı. Taşına umutla, sevgiyle kutsal bir şeye bakar gibi bakıyordu. Eğildi, taşı bir kaç kere okşadı, sonra iki eliyle tuttu kaldırdı. Kaldırır kaldırmaz da vurulmuşçasına yerinde durdu kaldı. Ne yapacağını bilemedi. Taşı dikti. Gözlerini bir türlü taşın yerinden ayıramıyordu. Yüzü gittikçe ışıyor, bir mutluluğa gömülüyordu. Dağlar, taşlar, ağaçlar, kayalar, toprak ışıyor. Hasanın bedeninden mutluluk, sevinç fışkırıyordu.
“UmmahaN” diye bağırdı. “Ummahan gel!”
Sesinde öyle bir sevinç vardı ki, Ummahana da geçti. Koşarak geldi. Hasanın baktığı yere baktı. İki kardeş şimdi gözlerini taşın yerine dikmişler, bakıyorlardı. Belki, şimdiye kadar, hiçbir insan yüzü, iyi bir olay karşısında böylesine mutluluğa bürünmemişti.
Taşın yerinde daha yeni açmış üç çiçek, kara toprağın yüzüne yaslanmış duruyordu. Birisi kırmızı, parlak bir billur kırmızısı… Yalım yalım… Uzun boyunlu. Birisi de sarı, ekin sarısı, güneş sarısı, sapsarı, billur sarısı… Uzun boyunlu. Birisi de mavi, devedikeni mavisi, billur mavisi… Uzun boyunlu.
Hasan Ummuhanın gözlerinin içine bakarak sordu:
“Gördün mü?”
“Gördüm.”
“Üçünü de?”
“Gördüm.”
Güle güle Yaşar Kemal.
