Bugün normalden erken saatte, olmayacak bir neşeyle uyandım, kendime reçelli meçelli bir kahvaltı hazırladım. İnternetlere bakmadan kedimle oynadım. 15 dakika evin içinde boğuştuk, 15 dakika seviştik. O grrladı ben grrladım. Sonra evden çıktım otobüse yürüdüm. Yolda havanın ne güzel olduğunu, ilkokula giden çocukların kendi aralarındaki şakalaşmaların komikliğini, semtimin nispeten yeşillikli, ağaçlıklı sokaklarından sona kalmış kuşların göç edişini filan farkedip sevindim. Otobüs inanılmaz kalabalıktı fakat pencereleri açılıyordu dolayısıyla sorun yoktu. Pencereye yanaştım oturana kadar nefes aldım. Sonra bir şekilde oturmayı başardım ve kitap okudum. İçimden yeminne ne kimseye söylendim ne kimseye kızdım. Hatta belki okuyana tuhaf gelecek fakat çevremdeki insanlara bakıp herkesi çok güzel buldum. Birinin burnu birinin ağzı çok güzeldi. Birinin ceketi, birinin gözlüğü onlara çok yakışmıştı. İş yerine yaklaşınca otobüs şöföründen beni trafik sıkıştığı bir anda indirmesini rica ettim. Şöför sağolsun orda esasında durak olmadığını ve durak olmayan yerde yolcu indirilmediğini incelikle sikzah ettikten sonra kapıyı açtı. Yine bir kuralı yıkmanın tarif edilemez tatminiyle çalıştığım yere doğru yürüdüm.
Çalıştığım yerin önünde trafik epey akıcı. Ben karşıdan karşıya geçmek için beklerken karşıda güvenlik görevlisiyle sabahları bakışıyoruz. Burada 6 aya yakın zamandır çalışıyorum. Kaba hesapla 150 sabahtır güvenlik görevlisiyle bakışıyor, günaydınlaşıyoruz. Bu sabah ben karşıdan karşıya geçmek için beklerken ilk olarak yanlış bir adım attım ve olmayacağını farkedip kaldırıma geri çıktım. Sonra beklemeye başladım. GG de beni izliyordu büyük bir merakla. Acaba karşıdan karşıya geçebilecek miydim. Acaba daha önce hiç araba görmüş müydüm. Acaba yol nedir, trafik nasıldır, yayalık ne menem bir müessesedir biliyor muydum. Tam bu esnada benim yol kenarında durmamın taksi çağırmak olduğunu düşünen bir taksi şöförü selektör ve kornayla yanıma yanaştı. Hayat yersiz neşemi farketmiş olacak ki beni bir stres topu gibi elinde yuvarlamaya, bütün sıkıntısını üstüme üstüme yüklenmeye başlamıştı. Taksiciye elimle ve ağzımla bir ‘yürü!’ çektiğim sırada bizim GG kararını vermişti: ‘Bu kız BİLMİYOR!’ Ve evet GG bana doğru yürümeye başladı. Bense kendisiyle gözgöze gelmemeye çalışarak kendimi yola attım. Artık ezilsem de bir önemi kalmamıştı. Hatta ezilsem de GG haklı çıksa iyi olacaktı. Kendisiyle yolun ortasında bir araba ikimize birden çarpmak üzereyken karşılaştık ve ben GG’ye ‘karşıdan karşıya geçmeyi biliyorum’ dedim. Yüzüm gülmeye çalışıyordu ama sanırım gülemedi. Nursuz meymenetsiz yüzüme kızdım. GG’nin suratı da düştü. Uğruma ezilmeyi göze almış olduğuna mı yansın, sevabının bu kadar pahalıya çıkmasına mı bilemedi. Görevi ben istediğim durumda bana yardım etmek olan GG ‘bir daha da sana yardım etmem!’ dedi bana. Ne vakit kendisi için ‘sen’ olmuştum, çalıştığım şirkette yüksekçene pozisyonum buna neden engel olmamıştı, esas onu ‘bu kız BİLMİYOR’du.
Ben ne biçim bir kadındım. Neden müteşekkir kalmayı, uysalca gülümsemeyi, GG’nin koluna girip ‘çok mersi bay GG, bu sabah bende bir şapşallık var, zaten arabalardan oldum olası korkmuşumdur’ demeyi beceremiyordum? Burada başıma geleni yediden yetmişe hangi adama anlatsam beni ayıplar, GG’nin iyi niyetine böyle ters çıkıştığım için aile terbiyemi sorgulardı. Yoksa ben bir Radikal Feminist miydim? Vah vahtı, tuhaftım, bir kocam bir evladım da yoktu. Basbayağı insan ilişkisi kurmayı beceremiyordum. Kendini boşluktan kariyerine adamış bir sosyopattım.
Benim gibi yabanilerin bir günü en fazla sabah 9’a kadar güzel geçebiliyordu.
