“30 senelik can dostum Murray Schisgal (filmin senaristi) bir konuşmamız sırasında Tootsie’yi ilk şu soruyla anlatmıştı: kadın olarak doğsaydın nasıl farklı olurdun?
Soru ‘kadın olmak nasıl bir his?’ değil, o soruyu her cinsiyette insan kendine sormuştur, karşı cinsten olmak nasıl bir his acaba diye. Onun sorusu başkaydı: kadın olarak doğsaydın nasıl farklı olurdun?
Öyle başladı. Şimdi Tootsie’yle iki yıl nasıl uğraştık, bir yönetmenimiz dahi olmadan senaryonun değişik taslakları üzerinde nasıl çalıştık anlatmak uzun sürer. Ama bir noktada Columbia’ya gidip kadına benzeyebilmem için makyajlı bir deneme çekimi yapmaya para harcayabilirler mi ve eğer benzeyemezsem filmi çekmemeyi kabul ederler mi diye sordum. Neden bahsediyorsun dediler. Sezgisel olarak şunu hissettim ki ancak New York sokaklarında bir kadın olarak dolaşıp insanlardan ‘kim bu kadın kılığındaki adam’ ya da ‘kim bu hilkat garibesi’ gibi tepkiler almayacaksam bu filmi yapmak istiyordum. Seyircinin kuşkusunu ertelemesini istemiyordum. Makyajlı denemeden sonra çekimi ekranda izlediğimde, beklediğimden daha az çekici göründüğüme şaşırdım. Dedim ki, beni kadına benzetmişsiniz tamam, şimdi de güzel bir kadına benzetin.
Çünkü eğer bir kadın olacaksam, güzel olmam gerek diye düşünüyordum. Kadın olacaksam, mümkün olduğunca güzel olmalıydım. Bana olabileceğimin en iyisinin bu olduğunu söylediler. Seni ancak bu kadar güzel yapabiliyoruz.
O an bir uyanış yaşadım. Eve gittim ve ağladım. Eşimle konuşurken dedim ki bu filmi yapmam lazım. Neden diye sordu. Ona şöyle cevap verdim, çünkü ekranda kendime baktığımda ilginç bir kadın olduğumu düşünüyorum. Ve şunu da biliyorum ki eğer kendime bir partide rastlasam o karakterin yanına gidip asla konuşmazdım. Sırf bu kadın, çıkma teklif etmek için aramaya şartlandırıldığımız fiziksel özellikleri karşılamadığı için. Sen ne diyorsun, dedi. Beynim yıkanmış olduğu için bu hayatta tanıyamadığım çok fazla ilginç kadın olduğunu söyledim.
…Tootsie benim için asla bir komedi filmi değildi.”
